sábado, 12 de março de 2011

Carlos Drummond de Andrade - Internationaal congres van de angst



Internationaal congres van de angst

Tijdelijk zullen wij niet de liefde bezingen,
Die gevlucht is nog onder de souterrains,
Wij zullen de angst bezingen, die omarmingen steriliseert,
wij zullen niet de haat bezingen, omdat die niet bestaat,
bestaan doet slechts de angst, onze vader en onze vriend,
de grote angst voor binnenlanden, voor zeeën, voor woestijnen,
de angst voor soldaten, de angst voor moeders, de angst voor kerken,
wij zullen de angst voor dictators bezingen, de angst voor democraten,
wij zullen de angst voor de dood bezingen en de angst voor na de dood,
vervolgens zullen wij sterven van angst
en boven onze graven zullen gele en bange bloemen bloeien.

Carlos Drumond de Andrade
Vertaald door August Willemsen

Carlos Drummond de Andrade (Itabira, 31 oktober 1902 – Rio de Janeiro, 17 augustus 1987) was misschien het invloedrijkst Braziliaans dichter van 20ste eeuw.

Congresso Internacional do Medo

Provisoriamente não cantaremos o amor,
que se refugiou mais abaixo dos subterrâneos.
Cantaremos o medo, que esteriliza os abraços,
não cantaremos o ódio porque esse não existe,
existe apenas o medo, nosso pai e nosso companheiro,
o medo grande dos sertões, dos mares, dos desertos,
o medo dos soldados, o medo das mães, o medo das igrejas,
cantaremos o medo dos ditadores, o medo dos democratas,
cantaremos o medo da morte e o medo de depois da morte,
depois morreremos de medo
e sobre nossos túmulos nascerão flores amarelas e medrosas.

sábado, 5 de março de 2011

Alberto Caeiro - Vanuit mijn dorp zie ik zoveel van het heelal als men vanaf de aarde zien kan…

Vanuit mijn dorp zie ik zoveel van het heelal als men vanaf de aarde zien kan…

Vanuit mijn dorp zie ik zoveel van het heelal als men vanaf de aarde zien kan…
Daarom is mijn dorp zo groot als ieder ander,
Want ik ben zo groot als wat ik zie
En niet zo groot als ik lang ben…

In de steden is het leven kleiner
Dan hier in mijn huis halfweg de heuvel.
De grote huizen in de stad vergrendelen het zicht,
Verbergen de horizon, duwen onze blik weg van heel de hemel,
Maken ons klein omdat ze ons ontnemen wat ons ogen kunnen geven,
En maken ons arm want onze enige rijkdom is zien.

Fernando Pessoa via zijn heteroniem Alberto Caeiro
Vertaling August Willemsen

Da minha aldeia vejo quanto da terra se pode ver no universo...

Da minha aldeia vejo quanto da terra se pode ver no universo...
Por isso a minha aldeia é tão grande como outra terra qualquer,
Porque eu sou do tamanho do que vejo
E não, do tamanho da minha altura...

Nas cidades a vida é mais pequena
Que aqui na minha casa no cimo deste outeiro.
Na cidade as grandes casas fecham a vista à chave,
Escondem o horizonte, empurram o nosso olhar para longe de todo o céu,
Tornam-nos pequenos porque nos tiram o que os nossos olhos nos podem dar,
E tornam-nos pobres porque a nossa única riqueza é ver.